Eenzaamheid bij ouderen: Contact is het sleutelwoord.
Iedereen voelt zich wel eens eenzaam, maar gelukkig is dat gevoel meestal tijdelijk. In andere gevallen ontstaat een negatieve spiraal en dan kan eenzaamheid tot een immens probleem uitgroeien.
Wij hebben allemaal te maken met eenzame mensen, maar we weten lang niet altijd wie dat zijn. Want eenzaamheid is helemaal niet zo’n makkelijk gespreksonderwerp. Mensen moeten meestal een drempel over om over hun gevoelens van eenzaamheid te praten en datzelfde geldt helaas voor iemand ernaar vragen. Hierdoor kunnen eenzame mensen zich, zonder dat je dat in de gaten hebt, steeds ongelukkiger voelen en zelfs naar de dood gaan verlangen.
Eenzaamheid is een rotgevoel en het heeft te maken met je niet verbonden voelen met anderen. Dit gevoel is heel persoonlijk, iedereen ervaart het anders. Bij de een heeft het te maken met het verlies van een levenspartner en bij de ander draait het veel meer om het gemis van contact met andere mensen of met de vraag: “Wat heeft het leven nog voor zin?”
In de ouderenzorg hebben we veel te maken met eenzaamheid, want eenzaamheid neemt toe met de leeftijd. Een triest vooruitzicht zou je zeggen, want valt er eigenlijk wel iets tegen eenzaamheid te doen? Het antwoord is volmondig: JA.
Ja, we kunnen iets doen en we kunnen eenzaamheid niet altijd oplossen. Het verlies van een partner kunnen we niet oplossen. Wat we wel kunnen doen is gevoelens van eenzaamheid doorbreken of verminderen. Het belangrijkste daarbij is dat we echt contact maken, laten merken dat we iemand zien, laten voelen dat we iemand kennen, weten wie het is: iemand bij de naam noemen, een luisterend oor bieden, een arm om de schouder, een spelletje doen, een grapje maken. Het helpt om het idee los te laten dat je iemands eenzaamheid zou moeten oplossen. Het gaat er om dat je er bent en onbevangen op iemand afstapt: je maakt contact zodat de ander zich verbonden voelt met jou.
Bron: BTSG nieuwsbrief, febr. 2019
